La Paz - Yungas - La Paz

Hola Chicas y chicos!

Wel ja, ik ben hier eventjes terug in La Paz na een rondrit door de Yungas.

De eerste opdracht was uiteraard La Paz te verlaten via La Cumbre. La Cumbre betekent ‘de top’ en is gelegen op 4700m. Dit hield dus in dat ik mij eerst door het stadsverkeer naar boven moest wringen om de stad te verlaten en om dan verder te stijgen naar La Cumbre. Kuch kuch kuch.... Ze hebben hier wel al wel een aantal voertuigen op LPG, maar ik vrees dat mijn longen de zwarte uitlaatgassen toch niet echt apprecieerden.

Enfin, eenmaal ik ginds boven was toegekomen, bleek het weer nogal tegen te vallen. En als je ‘de meest gevaarlijke weg ter wereld’ (volgens de reclame foldertjes toch :-)) wilt afdalen, heb je best goed weer, niet!? Dus zat er niets anders op dan een dagje boven te camperen. Ik werd dan ook een dagje vergast op hagel en sneeuw, maar het resultaat mocht er wezen. Een stralend blauwe hemel begroete mij op mijn tweede ochtend ! Ik kon aan de afdaling beginnen (van 4700m tot 1200m op 66km!). Maar tja, na zo’n kilometer of 15 dook ik reeds de wolken in... om er niet meer uit te komen... Dat was het dan! Nu ja, het gaf wel een speciaal sfeertje, fietsen aan de rand van een afgerond waarvan je de bodem niet zag. :-)

Gelukkig was het weer de volgende dagen weer helemaal ok! Ik daalde de volgende twee dagen verder af naar Guanay dat op zo’n 300m ligt. Dat ging soms over slechte en soms zeer zeer stofferige pistes. Het was zelfs zo erg dat de receptioniste van het hotel in Caranavi mijn passpoort vroeg toen ik incheckte. Wat?? Dat doen ze hier normaal nooit!?? Op de kamer zag ik waarom... Mijn gezicht, en de rest van men lichaam trouwens, was bedekt met een dikke laag stof! Je zou voor minder achterdochtig worden. :-)

Oh ja, onderweg heb ik nog iets spectaculairs gezien! Op sommige plaatsen was de vallei waar ik door fietste zo smal en diep dat de mensen door middel van een kabel naar de andere kant zweefden! Als het ware een death-ride voor lokaal gebruik!

Van Guanay tot Mapiri ging het dan verder stroomopwaarts met de boot. De weg was blijkbaar te slecht en de boottocht bleek echt wel de moeite te zijn! Dwars door het heuvelachtige oerwoud, waar langs de kant van de rivier overal goudzoekers aan het werk waren. Ondertussen moesten de boot af en toe door de stroomversnellingen geduwd worden, wegens de lage waterstand. En euh, nee... Ik ben niet mee gaan duwen...

De volgende fietsdagen bleken nog meer in petto te hebben. De piste veranderde als het ware in een bulldozer spoor dat zich door de heuvels op en neer kronkelde. De 20km van Mapiri tot Santa Rosa waren zwaar, maar vielen nog mee. Het daarop volgende stuk was echter enkel begaanbaar met een 4x4 ! Dat werd dus een ganse dag zweten en zwoegen op een zeer slechte weg en er moest veel geduwd worden... ja ja.... En ik die kwam fietsen !?!? Ondertussen weet ik dus dat er slechte wegen zijn en slechtere wegen... :-) Gelukkig had ik in Santa Rosa reeds een dagje rust genomen! En Santa Rosa... tja, dat is een afgelegen goudzoekers nederzetting met vele kroegen en aanverwante oorden van lichte zeden. Overmatig drankgebruik was dan ook het gevolg...

En na dit stukje moest er wederom geklommen worden, want ik moest terug naar de Altiplano he!? Uiteindelijk had ik vier dagen nodig om opnieuw boven te geraken. Onderweg stopte ik nog wel enkele dagen in Sorata. Om uit te rusten, maar ook om een driedaagse tocht te ondernemen naar de Laguna Glaciar. Deze is op meer dan 5000m hoogte gelegen. Het was daar zo mooi dat ik besloot om er een dagje langer te blijven. Het meer wordt nl. gevoed door een gletsjer die ontstaat op de Illiampu. Ginds mocht ik ’s avonds dan ook een groep fransen (Terres d’Aventures) onderhouden die een beklimming gingen wagen. Enfin... Het eten was lekker en ze waren vriendelijk. En we konden in een warme tent op stoeltjes aan een tafel zitten! Jaja, daar hadden de meer dan dertig dragers dan ook voor gezorgd! En ik die mijn spullen zelf naar boven had gesleurd... :-)

Na Sorata was het dus eerst nog een dagje naar boven fietsen. En ik kan je verzekeren dat je, na 500km zeer slechte weg, je zin krijgt om de Paus achterna te gaan en de eerste asfalt die je opnieuw onder de wielen krijgt wilt gaan kussen! :-) De laatste avond werd, waarschijnlijk voor de laatste keer, aan de rand van het Titicaca meer doorgebracht.

Dan was het nog een dagje naar La Paz. En natuurlijk kon ik het niet laten om de afdaling op La Paz nog eens over te doen! Dit is echt wel een topper! Zoef zoef !!

Zo, volgende keer komt het berichtje uit het zuiden van Bolivia !

Geniet ginds nog van de laaste zomerdagen!
Daaaag!!

Alain.