La Paz - Cochabamba - Sucre - Potosi - Uyuni

Dag lieve mensen!

En we gaan er weer mee door! Deze keer een berichtje uit een van de koudste plekjes van dit Zuid-Amerikaans continent, nl. Uyuni. Een half vervallen stadje dat ooit eens een belangrijk treinstation had, ergens in een uithoekje van de Altiplano….

Dit betekent ook dat de volgende keer het berichtje niet meer uit Bolivie zal komen, maar uit Chili ! Eindelijk zullen sommigen zeggen en ik moet inderdaad toegeven dat ik nu eens moet beginnen tellen wil ik op tijd in Ushuaia toekomen. Ik ben nu ietsjes meer dan drie maand onderweg, heb zo´n 3700 km gefietst, maar ben nog niet echt opgeschoten richting zuiden. Echt wel typisch voor mezelf… :-) En voor de geinteresseerden, van de bijna 100 dagen dat ik hier rondzwerf, heb ik er 55 gefietst. Dat valt dus nog wel mee he!

Maar eerst de voorbije weken…. Mijn vorige ontsnapping uit La Paz indachtig, heb ik deze keer maar een taxi genomen om weer boven te geraken. Want naar boven is de enige uitweg uit het keteldal dat La Paz noemt. Fris begon ik dus aan mijn tocht naar de eerste stopplaats, Cochabamba. En mijn taxirit moet toch wel een verschil gegeven hebben, want ik legde de 370 km af in drie dagen. En het was niet alleen maar vlakke Altiplano hoor! Er moest ook nog serieus geklommen worden…

Cochabamba is een vrij grote, redelijk moderne en dynamische stad met een aangenaam klimaat. Alleen, je kan het je wel inbeelden, is zo’n grote stad inrijden niet echt leuk! Wel leuk aan Cochabamba is dat er, op een heuvel boven de stad, een groot broertje van een ander gekend standbeeld boven de stad uit toornt. En je kan al raden hoe ik naar boven ging, met de kabelbaan uiteraard!

Na Cochabamba ging het verder richting Sucre. Eerst nog via de asphalt, maar dan via ‘iets’ dat je waarschijnlijk enkel hier in Bolivie vindt: empiedrada ! Beeld je maar iets in als kasseien, maar dan lukraak geplaatst. En eerst dacht ik maar 14 km van die empiedrada voor de boeg te hebben (volgens een routebeschrijving die ik gebruik)… Ja ja, ze hadden hier ondertussen hun best gedaan en het waren er bijna 100 km. Amaai mijn billen! Op dit stuk kwam ik weer eens wat fietsers tegen, een spaans koppel dat in Ushuaia vertrokken was. Ja ja, zoals ik reeds zei, ik heb nog heeeeeel wat kilometers af te leggen! Wel leuk om zo ‘in the middle of nowhere’ volk tegen te komen. Onderweg passerde ik ook enkele bouwvallige coloniale dorpjes. Bouwvallig, waarschijnlijk ook omdat er hier in de buurt, in 1998, een zware aardbeving was. Gelukkig was het laatste deel van de weg weer verhard.

Sucre met zijn vele, goed onderhouden, coloniale gebouwen was dan ook een verademing na de gamele hotelletjes en het kamperen. Sucre ligt op een aangename 2500m hoogte en heeft een mild klimaat. Het was hier dan ook vol met leuke restaurantjes en café’s. Geen wonder dat Els het hier makkelijk 8 maanden kon uithouden. Sucre was in die week ook ten prooi gevallen aan allerhande religieuze activiteiten. Kleurrijk was het in elk geval wel! Het was dan ook echt moeilijk om na enkele dagen verder te ‘moeten’ trekken. :-o

De goed onderhouden weg tussen Sucre en Potosi was, naar mijn normen toch, nogal druk. En terwijl ik die ochtend nog tegen een Australische fietser had zitten stoefen dat ik nog geen enkele lekke band had gehad, was het dertig kilometer buiten Sucre van dat! Psssssssshhhh!! Nu ja, als je naar de plantjes langs de kant van de weg keek, was dat ook niet echt verwonderlijk! Op dit stuk maakte ik ook voor het eerst kennis met iets anders: zware tegenwind! En als je veel bergop gaat kan dat wel eens tegenvallen. De geplande twee dagen werden er drie en ik kwam echt wel moe in Potosi toe!

Potosi, gelegen op 4000m, is echt wel een tegenpool van Sucre. Alhoewel het hier ook vol staat met oude gebouwen, zijn de meesten in staat van verval en is het er vuil op straat. Potosi, met zijn wereldberoemde zilverberg – de Cerro Rico – lag eeuwen geleden mee aan de basis van het kapitalisme. Zoek het maar eens op, ik weet er ondertussen alles van! En, wat meer is aan Potosi, het is er koud! Maar dat had misschien wel iets te maken met een zeer uitzonderlijk koudefront dat over het continent trok Lucky me! Ik mocht na twee dagen Potosi verder fietsen met een maximum temperatuur overdag van 4 graden! Niet veel minder dan de 8 graden dat het gemiddeld was op de hotelkamer…

Maar het loonde echt wel de moeite! Het stuk tussen Potosi en Uyuni is een van de meest spectaculaire trajecten in Bolivie en misschien wel het mooiste dat ik tot nu toe gedaan heb. En al bij al viel het weer beter mee dan ik uit de voorspellingen kon halen... behalve de tegenwind dan! Ik kan jullie verzekeren dat ik menig maal gevloekt heb! Wat wil je, als je op een gravel piste steil bergop gaat en ondertussen zo waar van de weg geblazen wordt! De derde dag was echt wel zwaar en het was dan ook een beetje surrealistisch toen ik ´s avonds in het half vervallen mijnoord Pulacayo, op 4200m hoogte, toekwam. Enfin, ik kon binnen slapen, want ondertussen was het dankzij de wind echt wel ijskoud geworden! De volgende ochtend kon ik met een stralende zon Uyuni binnen rijden…

En, zoals elk verhaaltje, heeft ook dit verhaaltje een staartje... Het koudefront dat hier overgetrokken is, heeft er voor gezorgd dat er op de grens met Chili zo ongeveer een meter sneeuw ligt. En, dat de grens al een week dicht is. Een geluk dat ik nog een ommetje door Bolivie gemaakt heb, want anders stond ik daar nu… Geluk bij ongeluk dus! Ik ken er eentje die blij zal zijn dat ze niet is afgekomen… :-) Enfin, morgen gaat het toch verder richting grens. Het zal mij nog een tweetal weken kosten eer ik ginds toekom. Genoeg tijd voor de sneeuw om te smelten, zou ik zeggen. Want er is hier weeral een stralend blauwe hemel… :-)

Dada!
Hasta la vista!

Alain

Ps: Ik ben hier in Uyuni trouwens twee gasten uit het Leuvense tegen het lijf gelopen, nl. De Trampoleros. Moet weeral lukken natuurlijk! De foto is voor de volgende keer!