Uyuni - San pedro de Atacama (Chili)

Hello!

Tijd om nog eens een verhaaltje op het net te zetten dacht ik zo. Zeker, nu ik meer dan twee weken door het uiterste zuiden van Bolivie geploeterd heb. En jawel, het is me gelukt om Bolivie te verlaten! Nu, het had niet veel gescheeld hoor, want onderweg naar de grens was het weer nog maar eens verslechterd en hadden ze de grens met Chili nog maar eens afgesloten! Resultaat hiervan was wel dat ik mijn parcours heb moeten wijzigen, maar dat gaf niet. Het landschap is hier spectaculair genoeg! Maar hier volgt dan het verhaal...

Uyuni. Wel, van het ooit belangrijke treinstation blijft er tegenwoordig niet veel meer over. Het enigste dat je nu kan bezoeken is het treinkerkhof, dat enkele kilometers buiten de stad gelegen is. Ideaal voor een vrij dagje dacht ik zo. Nu ja, het kerkhof past dan ook volledig in dit landschap en je kan je op die manier zonder problemen inbeelden hoe het komt dat Butch Cassidy en The Sundance Kid hier in de buurt hun laatste loodjes gelegd hebben.

Van Uyuni is het maar een kort ritje tot aan een van de meest spectaculaire plekjes op deze planeet : een spierwitte zoutvlakte (= Salar) met een oppervlakte gelijk aan een derde van Belgie! Hier heb ik dan ook een rondritje gedaan van drie dagen, met als hoogtepunt een overnachting in het tentje... En dit op een plek die zo goed als in het midden van de Salar gelegen is... Je moet het eigenlijk zelf gezien hebben om het te vatten! Gelukkig voor mij was er op die avond zeer uitzonderlijk geen wind! Ook een overnachting op een van de eilanden stond op het programma. Eilanden ?? Wel ja, hier en daar steekt er nog een heuvel boven deze gigantische zoutvlakte uit. En eigenlijk was dit vroeger een reusachtig meer. Leuk was wel dat er enkel fietsers en wandelaars (!) op het eiland mochten overnachten. De rest van de (vele) toeristen moest tegen valavond ophoepelen :-)

Na de Salar begon dan het echte werk: meer dan 250km slechte piste tot aan het park Eduardo Avaroa, een groot natuurgebied in het zuidwesten van Bolivie. En zoals ik voorheen nog eens gezegd heb, je hebt slechte wegen en slechtere wegen! Er was heel veel los zand gecombineerd met ripio (= golvingen in het wegdek, veroorzaakt door de vering van voertuigen). En als afwisseling kreeg ik dan stukken met rotsen en vele losliggende stenen. En ik die dacht dat ik het ergste al gezien had in de Yungas... :-S Maar goed, de mooie landschappen maakten veel goed!

Het was ook in dit deel van het parcours dat het weer opnieuw omsloeg. De koude westenwind die op een dagje na steeds aanwezig geweest was, veranderde op een ochtend tot een heuse stormwind. Terwijl ik mijn tent aan het leegmaken was, werd deze met gemak platgewalst. Het resultaat was dan ook een gebroken tentstok. Enfin, erger was dat het blijkbaar weer was beginnen sneeuwen aan de grens, zoals ik een dag later vernam via de radio van een tour-organisator. De westelijke route die de grens volgt, werd dan maar geschrapt. De oostelijke route was sneeuwvrij en bood meer veiligheid. De dag dat ik een rustpauze nam in Alota, heeft het trouwens de ganse dag heel hard gewaaid. Veel gekletter van de golfplaten daken, zeer veel opgewaaid stof in de lucht en niemand op straat... om je maar een idee te geven van deze desolate omgeving.

Deze koude wind (en de grote hoogte – boven de 4400m) had echter ook wel zijn voordelen. Want buiten het feit dat je overdag geen last had van vliegen, zorgde hij ook voor een diepblauwe hemel. En ’s nachts... Wel dat is bijna onbeschrijflijk. Je had last van het zodiakaal licht en bijna zelfs van de melkweg, zo donker was het! Ook de Gegenschein was goed te zien en je kon de Andromeda galaxie aan de horizon (!) zien opkomen. Wie kan zeggen dat hij dat nog gezien heeft? Buiten Rogier dan he... En het enigste wat je kon horen was het gekraak van de steentjes onder je voeten... terwijl je op en neer springt. Tja, je moet je natuurlijk wel warm proberen te houden bij temperaturen beneden de -10 graden celsius! :-)

Het natuurgebied zelf, begint net ten noorden van de Laguna Colorada (= Gekleurde lagune) en loopt tot aan de grens met Chili/Argentinie. Aan de laguna kwam ik ook andere fietsers tegen. Een oostenrijks koppel van in de vijftig dat aan hun allereerste fietstocht bezig was. Zoals je ziet zijn alle uitdagingen relatief he! Nu ja, ze hadden wel meer dan 50000 hoogtemeters geoefend in de Alpen... Na de lagune werd de weg ook weer beter. Gelukkig maar, zo kon er weer volop genoten worden van het landschap. De weg ging omhoog tot een duizelingwekkende hoogte van 4945m om dan een beetje af te dalen tot een geiser park. Het was enkel duizelingwekkend vanwege de hoogte hoor, want het was er relatief vlak... :-) En na een nachtje gekampeerd te hebben vlak bij de geysers, op een hoogte van 4850m en temperaturen rond de -15 graden celsius, ging het weer wat naar beneden tot aan warmwater bronnen (Thermas). Na het vele stof en het weinig douchen, was dit echt wel zalig! Hier kreeg ik ook het gezelschap van twee zwitserse koppels die reeds meer dan 2 jaar gemobiliseerd rondreizen. En toegeven, een lekkere spaghetti in een verwarmd voertuig is ook niet te versmaden... Alleen is het wel hard als je opnieuw in je tent moet kruipen...

Na de thermas ging het verder naar het kroonstuk van het park, de Laguna Verde (= Groene lagune) met op de achtergrond de mooie vulkaan Licancabur. De nog steeds hevige en koude westenwind weerhielden mij er spijtig genoeg van om hier te kamperen. Een overnachting in de refugio leverde wel een zeer interessant gesprek op met een britse antropoloog die op zijn eentje en te voet (en met zeer weinig eten!) dit stuk bereisd had.

En twee weken nadat ik Uyuni verlaten had bereikte ik dan de grens met Chili. Van de grens ging het eerste nog serieus omhoog, om dan de goed geasfalteerde internationale weg tussen Argentinie en Chili te bereiken. Eindelijk weer eens wat asfalt onder de wielen na bijna meer dan 750km piste. En dan, ja... Dan mocht ik op 40km afdalen van 4650m tot 2440m op een grotendeels rechte weg! Onnodig te zeggen dat dit snel ging. Gelukkig was er nog steeds die straffe westenwind die er voor zorgde dat ik toch niet te snel ging... :-)

En dan kwam er nog een grotere schok. Het kleine rustige dorpje San Pedro dat ik ooit kende, was veranderd in een van de toeristisch centra van Chili. Of was de shok er enkel omdat ik twee maanden door Bolivie had rondgereisd?? Who knows!? Feit is dat het buikje weer eens rond gegeten kon worden met lekker eten! Njam njam!

En verder? Wel, het wordt even wachten, want de Paso de Sico naar Argentinie blijkt nog steeds gesloten te zijn door de overvloedige sneeuwval van twee weken geleden. Als hij niet snel opent moet ik een alternatief zoeken, want het gaat in elk geval richting Argentinie. Ik zit nl. al veel te lang te wachten om een lekkere argentijnse steak te eten!! En ach, een beetje luxe hier in San Pedro is toch zo erg niet!?

Dada!

Dikke kussen en tot de volgende!

Alain.