Coyhaique (Chile) – El Calafate (Argentina)

Note: Pas de texte français en bas de page pour une fois …



Hoi !!

Wel wel, blijkbaar is het toch hoog tijd dat ik nog eens iets van mij laat horen. Thuis begonnen ze zich blijkbaar al zorgen te maken vanwege de lange stilte…En natuurlijk wil ik jullie ook ineens duidelijk maken dat ik aan mijn recente verjaardag echt geen depressie overgehouden heb he ;-)

Waar waren we weer gebleven? Ah ja… Wel, Amaury zijn woorden i.v.m. de wind waren nog maar net door de ether gestuurd of het was reeds van dat... Mijn vriend de wind, die toch reeds lang niet meer van zich had laten voelen, maakte mij duidelijk dat ik nu op zijn teritorium kwam…

Maar goed, tijdens mijn verblijf in Coyhaique en na het verlaten ervan was het weer toch al wat beter en dan neem je die wind er maar bij. Na een dagje fietsen kwam ik toe in Villa Cerro Castillo. En alhoewel ik niet van plan was om hier te stoppen, deed het zicht op de bergen mij al snel van mening veranderen. Dan maar twee dagen wat gaan rondtrekken, want anders ging ik er later nog spijt van krijgen zeker? En het werden twee echt mooie dagen... Het supergoede weer dat mij op deze tocht vergezelde, wilde blijkbaar echter niet verder met mij mee naar het zuiden fietsen. Ook goed dan…

Het weer werd dus wat wisselvalliger, maar gelukkig niet zo erg als ik reeds had meegemaakt. Wat ook heel wisselvallig werd, was de weg… Amaai! Tot in Cochrane begon de weg plots zeer steil op en neer te gaan. En dan spreek ik niet over hellingen van tien procent… De beentjes, die nog moe waren van de wandeling, lieten samen met de wind weten dat ze er nog waren. Allemaal zeer geruststellend en pijnlijk… :-s

Op dit stuk van de Carretera kwam ik ook enkele andere fietsers tegen. En, wonder boven wonder, nog wel in dezelfde richting. Maar na zeven maanden alleen gefietst te hebben, was het voor mij toch wel eenvoudiger om op men eentje verder te rijden hoor. Nee nee! Ik ben nog niet van plan om kluizenaar te worden. We hebben nog wel het een en ander samen gedaan, na het fietsen… Zo bezochten we gezamelijk enkele marmer grotten, gelegen aan het super turquoise General Carrera meer.

Na een verdiende rustdag in Cochrane ging het dan verder naar Villa O Higgins, een van de “last frontiers” op deze planeet. Maar Mister Nature wilde weer eens niet meewerken zekerst!? En weer werd het dus een redelijke natte bedoening tot in Villa O Higgins… :-( En om eerlijk te zijn was het gevoel van “last frontiers” toch ook niet zo nadrukkelijk aanwezig. Goed, hier woont wel bijna niemand. Als je twee huizen tegenkomt op 120 km grindweg, kan je moeilijk zeggen dat het druk is. Maar sommige stukken in Peru en Bolivie hadden mij veel uitdrukkelijker dit gevoel van verlatenheid gegeven… Maar mooi was het wel !

En dan kwam ik toe in Villa O Higgins. Van daar moest ik dan verder met de boot (5 uur varen) om tot aan de Chileense grens te komen. In Villa O Higgins kwam ik voor de tweede keer het sympatieke fietsende duitse koppel Anna en Robert tegen. We besloten om samen de oversteek naar Argentinie doen. Nu, om het ons wat aangenamer te maken, besloten we om een paard in te huren om onze baggage naar de Argentijnse grenspost te brengen, 22km verder. De oversteek ging tenslotte op mijn verjaardag doorgaan en ik wou er toch nog wat lol aan hebben he! Zo kwam het dat we op de 2de februari, via een single trail, Argentinie onder een stralende hemel binnen fietsten. En wat een zicht! Dat was een zeer leuk verjaardagsgeschenk! Ook hier moest we nog eventjes een boot nemen, eer we verder konden naar het stadje El Chalten…

El Chalten bleek toch nog eventje iets anders te zijn, dan wat we de voorbije weken hadden meegemaakt. Het tourisme heeft hier in het Argentijnse Patagonie reeds zeer goed zijn intrede gedaan… Horden touristen lopen daar in de zomer de straten en de wandelpaden plat. Slik! Dat was even wennen… Maar als je dan tijdens een van de wandelingen zit te genieten van Mister Fitz Roy, vergeet je dat zeer snel… Dan denk je alleen maar … Waaaauw!!

Na deze indrukwekkende omgeving verlaten te hebben,ging het verder naar El Calafate. Deze stad staat eigenlijk nog een trapje hoger op de touristenladder… :-S Maar ok, daar is ook een zeer goede reden toe: Het nationale park “Los Gaciares”. De foto´s van de gletsjers die je daar vindt spreken voor zichzelf denk ik zo…

En wat nu? Wel, morgen gaat het verder naar de eindbestemming. Nog maar duizend kilometers scheiden mij van Ushuaia. Enfin, nog maar… :-) Hopelijk valt het weer een beetje mee en dan zou ik daar ergens op het einde van deze maand moeten toekomen. Onderweg ga ik dan nog een paar keer de grens moeten oversteken, want de Chilenen/Argentijnen hebben er hier een boeltje van gemaakt blijkt… ;-)


Groetjes!

See you at the end of the world!

X
Alain.


Ps: Ik wil trouwens al de mensen die mij een berichtje gestuurd hebben voor mijn verjaardag nog eens bedanken. Momenteel ga ik jullie echter niet antwoorden en dit vanwege de ergerlijk trage computers/internet verbindingen hier. Maar weet dat ik het echt wel heel tof vond… Bedankt!