El Calafate - Ushuaia

Note: Texte français en bas de page…

Yahoe !!!

Inderdaad, na meer dan acht maanden en meer dan 10.000 km gefietst te hebben, ben ik uiteindelijk op mijn bestemming toegekomen ! Ushuaia… Toen ik eind jaren tachtig naar het franse avonturen programma van Nicolas Hulot met de gelijknamige titel keek, maakte ik mij de gedachte dat ik ooit eens naar deze stad moest reizen. De stad op het einde van de wereld… En eindelijk…

Maar goed, zo ver waren we nog niet de laatste keer… Na de natuurpracht en de touristendrukte van El Calafate ging het voor mij verder over de leegte van de argentijnse pampa. Hier ging het weer tussen mezelf en de wind! Gelukkig wou die af en toe zelfs eens meewerken en besloten we beiden in dezelfde richting te gaan, want anders zat ik hier nu nog niet! In een wijde boog trok ik rond het natuurpark ‘Torres del Paine’. En tot mijn grote verbazing bleken de Torres zelfs een geliefkoosde trekplijster voor… ufo’s te zijn! Nee nee, ik heb geen zonneslag opgelopen! En ik ben ook niet ontvoerd geworden! Kijk zelf maar naar de foto’s… Die avond heb ik ook noodgedwongen onderkomen moeten zoeken in een roadside hotel, dit wegens een te straffe wind… En ok, die had ook wel iets met die ufo’s te maken... :-)

Na deze ontmoeting moest ik nog maar eens de grens oversteken, richting Chili. Via Puerto Natales fietste ik dan verder naar Punta Arenas. Dit was voor mij trouwens de plaats waar ik het Zuid-Amerikaanse vasteland ging verlaten. Want hier nam ik dan de ferry naar het eiland van Tierra del Fuego, het land van het vuur! Dat beloofde, aan de naam te zien… :-)

In Punta Arenas ging ik wel eerst nog eens naar de Pinguins kijken, kwestie van die beestjes ook eens in de natuur te zien en niet enkel in de zoo. En blijkbaar gedragen ze zich in vrijheid, net even grappig als in de zoo. Tof om ze zo met duizenden over het strand te zien waggelen… De, ook hier, steeds aanwezige wind zorgde er tijdens deze uitstap trouwens voor dat we serieus door mekaar geschud werden. Spannend!

Met dezelfde ferry stak ik, de hierop volgende dag, de zeestraat van Magelanes over. U allen welgekend uit de lessen aarderijkskunde, neem ik aan!? :-) Nu was het einddoel van mijn fietstocht echt wel naderbij gekomen. Slechts 500 km scheiden mij van ‘de stad op het einde van de wereld’… En moedertje natuur was weer eens zeer mild voor mij. Gedurende de zes dagen die ik nodig had om deze 500 km in een rustig tempo te overbruggen, was de zon meestal van de partij, zei het dat het toch ook niet heel warm was.

Hier in het zuiden waren er trouwens opvallend veel nandu’s (soort van struisvogels) en Guanaco’s (euh… een soort van Giraffe’s :-) te zien. Spijtig genoeg bleken deze beestjes de auto’s reeds lang gewoon te zijn, maar o jee als ze een fiets zagen! Dan doken ze meestal vrij snel de kant in hoor… maar gelukkig soms ook niet, zodat ik toch ook wat foto’s kon maken…

En terwijl het noorden van Tierra del Fuego blijkbaar ook onder een grote pletwals gelegen had, kon ik na een tijdje in de verte de bergen reeds ontwaren die de aanwezigheid van Ushuaia voor mij verrieden. Het noordelijke deel van het eiland was trouwens heel kaal en er stond bijna geen enkele boom... Het enigste wat uitstak op deze vlakten, waren de pompen van de petroleum velden die op vele plaatsen aanwezig waren. Mooi is iets anders… Het zuiden had daarentegen dan wel vele mooie bossen.

Door een leuke tip van een andere fietser kon ik dan nog een laatste keer kamperen aan een tof meertje, net voor ik hier toekwam. Grappig eigenlijk om zo’n fietsers hier tegen te komen. De laatste dagen had ik er zo een aantal gekruisd. En allen waren ze nog maar net uit Ushuaia vertrokken, aan de start van hun grote tocht naar het noorden, onzeker over wat hun allemaal te wachten stond. En ik dacht met weemoed terug aan mijn avontuur van de voorbije maanden… Snif!

Blijkbaar was moedertje natuur ook droevig dat ik mijn einddoel naderde, want niet ver voor Ushuaia begon het plots te regenen… Of was dit van blijdschap? Want even snel als de regen verschenen was, was het zonnetje al weer daar…

En daar was Ushuaia dan! En… voor ik het goed door had was ik reeds in het midden van de stad toegekomen. Dit wegens het ontbreken van een deftig bord met de stadsnaam er op… Pfff ! Dat was effe een tegenvaller… De in mijn gedachten reeds lang geplande ‘fotoshoot’ ging dus niet door… :-(

Ushuaia bleek ook niet meer het rustige vissershaventje uit de tachtiger jaren te zijn maar een grote havenstad, die zo stilletjes aan, uit zijn voegen begon te barsten… Had ik dan te lang gewacht om deze tocht te ondernemen? Misschien wel hé, maar ik ben in elk geval heel blij dat ik ze ondernomen heb!

En eigenlijk is dit nog niet het einde van de weg, laat staan het einde van de wereld ! De meest zuidelijke weg ter wereld stopt hier 24 kilometer verder, in Lapataia. Maar dit is enkel het eindpunt voor de puristen naturlijk! En daar reken ik mezelf nog steeds niet bij moet ik zeggen. Voor mij ligt het einddoel hier in Ushuaia! En het einde van de wereld? Ten zuiden van Ushuaia ligt nog steeds Antartica natuurlijk! Of is dat ondertussen ook van de wereld gevallen? Nee nee. Maar dat zal dan wel voor een volgende keer zijn zekerst!?

Goed! Verder is deze trip eigenlijk ook nog niet helemaal ten einde. Van hier vlieg ik terug naar Punta Arenas om, in wat gezelschap, een trekking te gaan doen in Torres del Paine. Hierna ga ik dan nog wat uitrusten bij Mireille in Santiago en pas dan zal ik er klaar voor zijn om mij weer onder de mensen te begeven… :-) Ik moet toch zien dat ik weer wat manieren aanleer hé!?

Ok! Hopelijk kan ik jullie binnenkort nog enkele mooie foto’s van de Torres del Paine doorsturen!

Doei !!
Dikke kus allemaal en tot binnen een maandje!?!

Heel tof van jullie om mijn avontuurtje te volgen en hopelijk heb ik jullie nu toch wel wat zin doen krijgen om er ook eens op uit te trekken?? :-)

Kus, Alain
X

Ps: Als iemand trouwens nabeschouwingen wil over deze reis, wel dan ben ik altijd bereid om wat commentaar te leveren tussen pot en pint, eenmaal ik terug in België ben…








Salut !

Et oui ! Je suis enfin arrivé à Ushuaia ! Après avoir roulé plus de huit mois en vélo et avoir parcouru plus de dix mils kilomètres m’y voila ! Mais d’abord…

La deuxième partie de la Carretera Austral, au sud de Coyhaique, a encore tenue des surprises. Le temps était en général meilleur que dans la partie nord. Heureusement, parce que je commençait presque a désespérer… :-) Directement au sud de Coyhaique se trouve Villa Cerro Castillo. Et bien que je n’avais pas l’intention de m’y arrêter, les vues spectaculaires depuis la route m’ont vite fait changé d’avis ! Les deux jours que j’ai fait de la randonnée là-bas j’ai même eu un temps magnifique !

Plus au sud, la région autour du lac General Carrera n’était pas seulement très impressionnant, mais aussi très fatiguant ! Des montées et des descentes accentuées se suivaient constamment… Pfff ! Une pose méritée s’impliquait donc à Cochrane. De Cochrane vers le sud je rentrais dans une région qui seulement récemment a été ouvert ‘au publique’. Certaines parties de la Carretera dans cette région ont seulement été construites en 1999 ! Et oui… Mais même ce fait ci ne pouvait pas cacher l’influence humaine… malheureusement…

Le dernier village de la Carretera Austral était Villa O’Higgins. De la, prendre un bateau s’impliquait. De l’autre cote du lac un sentier partait en direction de l’argentine. La traversée vers l’Argentine c’est d’ailleurs fait le jour de mon anniversaire, avec un temps superbe, encore une fois… La vue du Mont Fitz Roy en arrière plan du lac ‘Lago del desierto’ était inoubliable ! Une fois en Argentine, j’ai fait des randonnées depuis le village de El Chalten en direction du Fitz. Un peu plus tard et deux cent kilomètres plus loin j’ai visité El Calafate et le parcs national ‘Los Glaciares’. C’était un peu rare quand même de ce retrouver dans une ville très touristique après avoir passé tant de temps en solitaire sur la Carretera… :-) Mais les glaciers dans les environs en valaient quant même la peine !

Apres El Calafate je repartais en direction de la pampa Argentine. A nouveau j’étais tout seule… Bon, c'est-à-dire, tout seule avec le vent ! Mais heureusement, celui-ci soufflait souvent dans la bonne direction. Et je ne sais pas si je suis reste trop longtemps tout seul ou le vent m’a joue un tour, mais je jure avoir vu des ovnis au dessus de Las Torres del Paine… Regardez les images et jugez vous même… ;-)

Très vite je suis arrivé dans la dernière ville que j’allais croiser sur le continent sud américain, Punta Arenas. Une ville attractive du point de vue architectural, mais quand même assez morte… Apres avoir visite quelques amis pingouins j’ai pris le ferry direction Terre de feu. Une Terre de feu qui m’était très favorable, car le temps était assez ensoleillé pendant les six jours que j’avais besoin pour croiser cette île. Bon, toute même, il ne faisait pas très chaud, mais je ne pouvait certainement pas me plaindre !

La Terre de feu était d’ailleurs très plane, sans aucun arbre… Etait-ils tous brûles ?? :-) Non non, apparemment les arbres poussaient seulement dans la partie sud, la aussi ou les montagnes m’indiquait la présence d’Ushuaia !

Et finalement… me voila donc à ma destination finale ! Plus de quinze ans après avoir vu les émissions de Nicolas Hulot en me disant que un jour je devais visiter cette ville a la fin du monde, j’y était arrive… Mais apparemment, Ushuaia, avait quand même assez bien change dans ces quinze années ! Ce n’était plus la petite ville que j’avais vue, mais une ville portuaire chaotique… J’ai peut-être attendu trop longtemps ?? :-)

Enfin, bien que je me trouve à la fin de mon long périple en bicyclette et a la fin du monde ( !), ce n’est pas encore la fin de mon voyage. Mais ça c’est pour la prochaine fois…

Salut, grosses bises,
Alain.