Cusco - Puno - La Paz

Daaag allemaal!

Jawel, deze keer geen berichtje meer uit Peru, maar wel uit Bolivie! Zaterdag ben ik hier nl. La Paz binnengereden via de, uiteraard voor fietsers verboden, autopista. En jawel, ik kwam dan bijna ook onmiddellijk in contact met de plaatselijke politie... En gelukkig maar want anders was ik, op een haar na, in de jaarlijkse culturele/academische openings parade binnen gereden... :-). Na enkele aanwijzingen om uit deze verkeerschaos te geraken, kon de zoektocht naar een hotel beginnen. En eenmaal dit achter de rug (met dank aan de dames) kon de parade eens van naderbij bezocht worden. Deze eerste dag in La Paz had dus in elk geval al zijn charme!

Maar eerst wat vooraf ging... Cusco! Wel, zoals ik reeds gezegd had, was Cusco echt wel zeer toeristisch. Een beetje te, naar mijn goesting. Dus beperkte ik ginds mijn verblijf maar tot vier dagen. Enkel de leukste plekjes waaronder Pisac, Ollantaytambo en Sacsaywaman vielen wel te beurt. In Cusco werd wel het cullinair niveau terug op peil gebracht. Dat mocht trouwens wel na een maandje soms toch wel eentonig eten ... (nu, ik overdrijf waarschijnlijk wel een beetje :-)) Oh ja! Er viel zelfs ook wat regen in Cusco... uitzonderlijk voor deze periode van het jaar! :-)

In Cusco kwam ik trouwens ook mijn eerste twee fietsers tegen! Nu ja, eenmaal ik Cusco verlaten had richting Puno, kwam ik er al snel vele anderen tegen. Verschillende onder hen kwamen reeds van Ushuaia! Tja, dat is nog een lange weg voor mij! Maar het meest opmerkelijke was wel een franse familie met vijf kinderen. De oudste was elf en de jongste van vijf, zat achterop de tandem bij papa! En ze waren vertrokken in Santiago (Chili) zo’n vier a vijfduizend kilometers zuidelijker! Spijtig genoeg heb ik geen foto genomen, want het was echt wel leuk om deze bende te zien...

Vanuit Cusco ging het eerst nog wat omhoog naar een pas van 4300m, en onderweg werd ik zelfs wat getrakteerd op hagel, maar dan daalde de geasfalteerde weg af naar de Altiplano. Zoals het woord reeds zegt, is dit een hoogvlakte. Gelukkig genoeg zijn er hier en daar toch nog wel wat heuvels en bergen te bespeuren in dit landschap, zodanig dat het niet te eentonig werd. En we hadden zelfs nog geluk! Vanaf de pas was er een vrij hevige rugwind aanwezig waardoor er met een stevige vaart richting Puno gereden kon worden.

En ik schrijf we, omdat ik ondertussen het gezelschap gekregen had van een leuk Australisch/Nieuw Zeelands koppel, Jodie en Josch, dat ook richting La Paz aan het rijden was. Vermits we niet helemaal op dezelfde snelheid over de Altiplano bleken te ‘cruisen’, was het meer een kwestie van mekaar tijdens de pauzes en soms ´s avonds in het hotel te zien.

Op vier dagen tijd reden we dan de 400 kilometers af, richting Puno. Vlak voor Puno kwam dan ook voor de eerste keer het diepblauwe water van het Titicaca meer in zicht (hoogte 3850m). Tijdens de rustdag in Puno ging ik nog eens (ook reeds de derde keer) naar de Chulpas kijken in Sillustani. Dit zijn Inca en pre-Inca begraaftorens, geplaatst op enkele heuvels. En na deze geniet-dag, want ik had eindelijk nog eens een echt warme douche na meer dan drie (!) weken, ging het in twee dagen verder naar Copacabana. Nee, spijtig genoeg niet het Braziliaanse strand, maar wel het Boliviaanse bedevaartsoort aan het Titicaca meer. Wel, reden tot klagen heb ik niet echt, want Copacabana is best aangenaam.

Vooreerst moest er natuurlijk nog wel via de grenspost gepasseerd worden. Eerst kreeg ik, zoals ik reeds verwacht had, te horen dat ik een inreisvisum van dertig dagen kreeg. De noodzakelijke verlenging zou een aanzienlijke extra kost met zich meebrengen en waarschijnlijk ook heel wat heen en weer geloop. Maar wat bleek... na wat zielig te kijken en wat te slijmen bij de dienstdoende officier kreeg ik, jawel, als uitzonderingsmaatregel omdat ik met de fiets rondreisde, een visum van negentig dagen! Yahoo!

In Copacabana werd de eerste dag hoofdzakelijk besteed aan het in orde brengen van de fiets, wat echt wel noodzakelijk bleek, zelfs na slechts een 1800km. De tweede dag bezochten we ‘La Isla del Sol’, een voor de Inca’s en tegenwoordig voor de lokale Indianen zeer belangrijke plaats.

De volgende dag, en deze keer deed ik wat moeite en bleef ik bij Jodi en Josh, moest er onmiddellijk geklomen worden naar een kam op 4250m. Deze inspanning leverde echter een fantastisch schouwspel op!! Van beide zijden was het mooie Titicaca meer te zien en aan de oostelijke kant ervan torenden de besneeuwde toppen van de machtige Cordillera Real er bovenuit. Waaauw! Dan daalde de weg weer af naar het meer en moesten we met een ferry de baai van Taquile overvaren. Nu ja, ferry... :-) De hierop volgende dag verlieten we dan het meer en reden we via El Alto, La Paz binnen. Of beter gezegd, naar beneden… Ook dat is een spectaculair schouwspel, nietwaar Alf!? :-)

Zo, dat was het ongeveer. Sommigen hebben zich misschien reeds afgevraagd waarom ik nu per se 90 dagen moest hebben om Bolivie te doorkruisen... Wel, je kan het al raden... Ik ben niet van plan om rechtstreeks vanuit La Paz naar het zuiden te rijden. Dat zou te gemakkelijk zijn, he!? Maar vooral, dan zou ik veel te veel schoons moeten missen… Dus, eerst nog eventjes op Els P. wachten (spijtig genoeg maar voor een korte ontmoeting) en dan vertrek ik voor een rondrit door de Yungas die zo’n twee weken zal duren. Daarna vertrek ik uit La Paz om via een grote omweg (Cochabamba – Sucre – Potosi) uiteindelijk in Uyuni en het ongelooflijke zuiden van Bolivie te belanden. Maar dat is nog eventjes, want eerst moet er nog 1500km gefietst worden, en jawel, door de bergen…

Voila! Jullie zullen binnenkort zeker nog meer vernemen over dit Boliviaans tochtje!

Dada!
Kus, Alain.