San Pedro (Chile) – Cafayate (Argentina)
Door: Kogacyclingdude
Blijf op de hoogte en volg Alain
20 Oktober 2005 | Argentinië, Cafayate
Hey! Dag mensen.
Het is weer eens tijd voor een kleine update...
Ik had het natuurlijk kunnen weten he! Toen ik de laatste dag van mijn verblijf in San Pedro nog eens langs de Carabinieri ging om naar de toestand van de weg te informeren, kreeg ik hetzelfde antwoord als op de eerste dag... Jaja, binnen een dag of vier is de pas open... Enfin, vermits ik nogal ongeduldig van aard ben en ik San Pedro nu wel gezien had, besloot ik maar om de andere pas te nemen om naar Argentinie te gaan. En de aandachtige lezer heeft natuurlijk onmiddellijk door dat ik het over dezelfde pas heb als diegene waar ik enkele dagen voordien, op iets meer dan een uurtje tijd, naar beneden gezoefd was.
Alleen... naar boven gaat natuurlijk niet zo snel als naar beneden he!? Ik had dan ook bijna anderhalve dag nodig om weer naar 4800m te klimmen. En verder heeft deze pas (De Paso da Jama) ook een ander groot nadeel. Namelijk, het eerst volgende dorp dat je tegenkomt ligt op zo’n 300km. Daar had ik dan ook zo’n vier dagen voor nodig, waarbij ik grotendeels op deze grote hoogte bleef fietsen en kamperen...
Ik had ook verwacht een grote cultuurshock te krijgen eenmaal ik Argentinie binnen zou fietsen. Maar nee... Het noordwesten van Argentinie is zeer gelijkaardig aan Bolivie. En ok, het is er wel een beetje rijker, maar het grote culturele verschil bleef toch uit. Een van de kleine verschillen was bvb. wel een verwarmingstoestel op de hotel kamer. Het toestel waar ik de voorbije maanden zo naar gehunkerd had en waar ik in de vier maanden fietsen slechts eentje van was tegengekomen (Huancavelica – Peru)... En nu, tja, nu kon ik niet goed slapen op de kamer omdat het te warm was... ;-)
Het eerste stadje van enig formaat dat ik hier in Argentinie tegenkwam, was San Antonio de los Cobres. Hier bleef ik dan ook een dagje om een staaltje van italiaanse ‘kunst’ te gaan bewonderen: een mecano spoorwegbrug uit 1930 die hier in de buurt staat. Het is een van de hoogstgelegen spoorweg bruggen ter wereld, nl. op 4200m. Ik was zo onder de indruk dat ik prompt via de spoorweg terugfietste tot San Antonio. Enfin, ’t is te zeggen, tot waar ik kon... Want dan was het nog een heel gedoe om terug op de weg te geraken... :-)
Na San Antonio ging het weer eens naar omhoog, naar de Abra del Acay. Dit is waarschijnlijk een van de laatste echt hoge passen die ik ga doen op deze trip, dus ik verheugde mij er wel wat op. Ik heb nu toch al wel genoeg ‘collekes’ gedaan he!? Nu ja, we zullen wel zien... In ieder geval was de afdaling die hier op volgde heel spectaculair en heeft me, op een zes dagen tijd, bijna zo goed als tot in Cafayate gebracht, zo’n 3000m lager. Het landschap is hier net zoals op grotere hoogte ook droog, maar daarenboven is het hier veel warmer. Daarom heb je hier soms het gevoel dat je door een echte woestijn fietst! En die afdaling brengt me ook tot een ander onderwerp, de wegen... Ik had hier onder andere ook verwacht dat de wegen een stuk beter zouden zijn. Maar dat zijn ze dus niet... De laatste dagen was het voor mij echt zwaar fietsen op zeer zanderige wegen...
Daarom neem ik nu dan ook een paar dagen rust in Cafayate. En ik heb hier echt het gevoel dat ik in een klein Zuid-Frans stadje terecht ben gekomen, midden in de zomer nog wel! Krantje lezen op een terrasje, onder de platanen... Wandelingen maken buiten de stad, tussen de wijngaarden... Lekker eten... Echte vakantie dus! Zalig! ;-)
Dat is’t!
Dikke kussen en tot de volgende!
Alain.
Ps1: ‘Collekes’ staat niet in de woordenboeken, maar vraag het de zondag maar eens aan een wielertoerist!
Ps2: Ik heb hier daarstraks km 5000 rondgedraait. Bijna in de helft dus... ;-)
En nog vlug een Ps3: Raf, om je gerust te stellen, het regende inderdaad toen ik Cafayate binnen reed. De volgende dag was er echter weer een blauw luchtje... :-)
Het is weer eens tijd voor een kleine update...
Ik had het natuurlijk kunnen weten he! Toen ik de laatste dag van mijn verblijf in San Pedro nog eens langs de Carabinieri ging om naar de toestand van de weg te informeren, kreeg ik hetzelfde antwoord als op de eerste dag... Jaja, binnen een dag of vier is de pas open... Enfin, vermits ik nogal ongeduldig van aard ben en ik San Pedro nu wel gezien had, besloot ik maar om de andere pas te nemen om naar Argentinie te gaan. En de aandachtige lezer heeft natuurlijk onmiddellijk door dat ik het over dezelfde pas heb als diegene waar ik enkele dagen voordien, op iets meer dan een uurtje tijd, naar beneden gezoefd was.
Alleen... naar boven gaat natuurlijk niet zo snel als naar beneden he!? Ik had dan ook bijna anderhalve dag nodig om weer naar 4800m te klimmen. En verder heeft deze pas (De Paso da Jama) ook een ander groot nadeel. Namelijk, het eerst volgende dorp dat je tegenkomt ligt op zo’n 300km. Daar had ik dan ook zo’n vier dagen voor nodig, waarbij ik grotendeels op deze grote hoogte bleef fietsen en kamperen...
Ik had ook verwacht een grote cultuurshock te krijgen eenmaal ik Argentinie binnen zou fietsen. Maar nee... Het noordwesten van Argentinie is zeer gelijkaardig aan Bolivie. En ok, het is er wel een beetje rijker, maar het grote culturele verschil bleef toch uit. Een van de kleine verschillen was bvb. wel een verwarmingstoestel op de hotel kamer. Het toestel waar ik de voorbije maanden zo naar gehunkerd had en waar ik in de vier maanden fietsen slechts eentje van was tegengekomen (Huancavelica – Peru)... En nu, tja, nu kon ik niet goed slapen op de kamer omdat het te warm was... ;-)
Het eerste stadje van enig formaat dat ik hier in Argentinie tegenkwam, was San Antonio de los Cobres. Hier bleef ik dan ook een dagje om een staaltje van italiaanse ‘kunst’ te gaan bewonderen: een mecano spoorwegbrug uit 1930 die hier in de buurt staat. Het is een van de hoogstgelegen spoorweg bruggen ter wereld, nl. op 4200m. Ik was zo onder de indruk dat ik prompt via de spoorweg terugfietste tot San Antonio. Enfin, ’t is te zeggen, tot waar ik kon... Want dan was het nog een heel gedoe om terug op de weg te geraken... :-)
Na San Antonio ging het weer eens naar omhoog, naar de Abra del Acay. Dit is waarschijnlijk een van de laatste echt hoge passen die ik ga doen op deze trip, dus ik verheugde mij er wel wat op. Ik heb nu toch al wel genoeg ‘collekes’ gedaan he!? Nu ja, we zullen wel zien... In ieder geval was de afdaling die hier op volgde heel spectaculair en heeft me, op een zes dagen tijd, bijna zo goed als tot in Cafayate gebracht, zo’n 3000m lager. Het landschap is hier net zoals op grotere hoogte ook droog, maar daarenboven is het hier veel warmer. Daarom heb je hier soms het gevoel dat je door een echte woestijn fietst! En die afdaling brengt me ook tot een ander onderwerp, de wegen... Ik had hier onder andere ook verwacht dat de wegen een stuk beter zouden zijn. Maar dat zijn ze dus niet... De laatste dagen was het voor mij echt zwaar fietsen op zeer zanderige wegen...
Daarom neem ik nu dan ook een paar dagen rust in Cafayate. En ik heb hier echt het gevoel dat ik in een klein Zuid-Frans stadje terecht ben gekomen, midden in de zomer nog wel! Krantje lezen op een terrasje, onder de platanen... Wandelingen maken buiten de stad, tussen de wijngaarden... Lekker eten... Echte vakantie dus! Zalig! ;-)
Dat is’t!
Dikke kussen en tot de volgende!
Alain.
Ps1: ‘Collekes’ staat niet in de woordenboeken, maar vraag het de zondag maar eens aan een wielertoerist!
Ps2: Ik heb hier daarstraks km 5000 rondgedraait. Bijna in de helft dus... ;-)
En nog vlug een Ps3: Raf, om je gerust te stellen, het regende inderdaad toen ik Cafayate binnen reed. De volgende dag was er echter weer een blauw luchtje... :-)
-
21 Oktober 2005 - 13:57
Gwendolyn:
Dag Alain!
Proficiat met de 5000km! Die zanderige wegetjes zien er inderdaad niet echt tof uit. Voor de rest supermooie uitzichten, ben nog steeds stikjaloers! Geniet ze, dikke knuffel, g -
24 Oktober 2005 - 13:19
Raf:
Hey buddy,
Thanks voor die laatste foto. Ik begon echt te denken dat ik op het verkeerde continent was geboren ;)
Da's allemaal goed die eindeloze landschappen en die blauwe hemels... Mogen we eens lijfelijke bewijzen zien van die afgelegde 5000 km? Zo ewa sporen dat je toch een beetje afgeziet: blaren op de voeten, uitgedroogde lippen, blijnen en/of eelt op handen (en billen?). Allé, ons ons een paar close-ups please :) -
29 Oktober 2005 - 10:42
Elissa En Bart:
Raf, tegen eind november kunnen hopelijk live-verslag uitbrengen over Alains fysieke toesand! We hebben afgesproken met Alain in Mendoza rond 16 november... Groetjes! -
29 Oktober 2005 - 10:56
Raf:
Super! I want a full report!! ;) -
31 Oktober 2005 - 15:34
Xavier En Griet Knops:
Bij de volgende fotoreeks verwachten we een close up van uw kuiten. Die zien er op één v/d foto'sprachtig uit!!!
Dikke kus en we vinden u FORMIDABEL -
05 November 2005 - 09:07
Inge En Filip:
hé alain,
wij willen ook wel een close up van kuiten en vragen ons af of jij stalen billen hebt (foto hoeft niet persé).
chapeau voor die zand en stenen wegen. sommige landschappen deden ons een beetje denken aan dead valley in CA?
oh ja, als ge nog op zoek gaat naar een mooi zuid frans dorpje...ge zijt altijd welkom (glaasje franse wijn incluus).
dikke kus. -
10 November 2005 - 16:35
Jeanet Van Den Bogert:
He Alain,
't Is werkelijk buitengewoon, klimt daar met zijn fietsje naar de 4800. Dat vond ik te voet al een hele prestatie. En al 5.000 op je teller. Nog even een tip zodat jezelf eens wat vaker op de foto komt.
* Zet je camera op een steen... druk op zelfontspan-knopje.... Spring zo snel al je kan weer op je fiets en sjees langs je camera. Moet lukken!!
Het ga je goed en wees zuinig op je zelf.
Jeanet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
